Ploegendienst

Ook Ploegendienst wordt een dagje ouder. Driekwart van de Amsterdamse band is al lang zo ziedend niet meer, maar Ray Fuego… Die is nog altijd 100% anti-alles, "zeker anti-alles wat mensen zeggen dat je moet zijn." Ploegendienst is niet die band die je vorig jaar een kroeg zag afbreken, ook al lijken ze daar misschien wel op. Ploegendienst is "constante groei", "geen angst"; een constant spanningsveld. De vier leggen elkaar het vuur aan de schenen, pulken het bloed onder elkaars nagels vandaan - en al die wrijving gaf nog nooit zoveel glans als op DSM-5.

Noem het hardcore, noem het punk, noem het "venijnige popmuziek". Noem het wat je wilt, het maakt niet uit. Ploegendienst gaat rücksichtslos te werk en bestaat alleen in het moment. In de studio van Frans Hagenaars ontstaat, zoals altijd met dit viertal, "een gevaarlijke cocktail die je zelf nooit zou kunnen verzinnen", aldus bassist Bastiaan, "maar die toch wel lekker is." Als de storm is gaan liggen, blijkt het water glashelder. Op DSM-5 wroet Ray Fuego diep in zijn brein en diagnosticeert hij zijn eigen alledaagse mentale gevechten. Niet zoals "iedereen die denkt dat -ie therapeut is, omdat -ie één TikTok van een minuutje heeft gezien". Niet uit oplossingsgerichtheid maar uit frustratie. Gewoon voelen wat je voelt: depressie, woede, moedeloosheid. Wees niet wat ze kweken in de schoolbanken, wees de 'Staatloze prins'. Luister alleen naar jezelf, "anders nemen de robots het over."